Strak en No-Nonsense
De Amerikaanse trompettist Roy Hargrove speelt deze week met zijn quintet in Nederland. De man met de strakke no-nonsense stijl was vorig jaar nog een van de publiekstrekkers op North Sea Jazz. Hargrove is een van de belangrijkste vertegenwoordigers van de hardbop: de melodieuze en bluesvolle variant van bebop.
Roy Hargrove – trompet/bugel, Justin Robinson – altsax/fluit, Sullivan Fortner – piano, Ameen Saleem – bas, Quincy Phillips – drums
Bimhuis 24 april (uitverkocht), LantarenVenster 25 april (uitverkocht)
26 april Porgy & Bess Terneuzen
Hij ontpopte zich als een zeer avontuurlijke en veelzijdige jazzmusicus, die nu een echte ster mag worden genoemd. Jazz en bop zijn belangrijke pijlers in zijn muziek, maar inmiddels kun je ook met recht zeggen dat funk, hiphop en latin voor hem net zo belangrijk zijn. Altijd op zoek naar nieuwe uitdaging in zijn spel, weet hij iedere keer een onuitwisbare indruk te maken. Hij speelde met velen, maar heeft ook meerdere eigen bands en projecten, die qua stijl van elkaar verschillen.
Met zijn quintet laat hij straight ahead-jazz horen.
RH Factor (waarin hij ook zingt!): funk en hiphop
Met zijn Afro Cubaanse groep Crisol
Hij leidt ook een bigbandjazz
Als tiener begon hij zijn loopbaan in de band van Wynton Marsalis en al snel koos hij zijn eigen pad. Roy Hargrove vindt zijn weg in elk genre, van bigbandjazz tot r&b, en daarmee toont hij zich een waardige opvolger van collega-trompettisten als Lee Morgan en Freddie Hubbard. Roy maakte zichzelf geliefd met een felle, no-nonsense stijl die volstrekt op zichzelf staat en weinig verwantschap vertoont met voorgangers. Zijn eerste concert in Nederland gaf bij in 1986. Inmiddels kan Roy een echte ster worden genoemd. Hij is een publiekslieveling van vele festivals, concertzalen en clubs. Alleen al als bandleider heeft hij meer dan 20 albums op zijn naam staan.
Hargrove speelde met grote jazznamen als Joe Henderson, Stanley Turrentine, Johnny Griffin, Joshua Redman, en Branford Marsalis. Hij won zijn 1e Grammy Award in 1998 voor het album Habana met zijn Afro-Cubaanse band Crisol. De 2e Grammy kwam in 2002 voor Directions in Music met Herbie Hancock and Michael Brecker. Hij werkte samen met D’Angelo, Macy Gray, Erikah Badu en andere soulartiesten.