Scroll down for English version
Concerten van Chris Potter zijn altijd heel intens: stukken met een lange opbouw, veel energie, en uitgerekte solo’s.
Saxofonist Chris Potter heeft een supertechniek, een enorme creativiteit en inventiviteit en wordt terecht gerekend tot de meest toonaangevende saxofonisten van zijn generatie. Een rolmodel voor jonge saxofonisten: zijn solo’s worden uitgezocht en bestudeerd.
Uitgeschreven solo van Without a Song, in duo met bassist Christian McBride. Op het Youtube kanaal van de amerikaanse senator en voormalig presidentskandidaat Bernie Sanders.
De lange tenorsax-solo’s zijn legendarisch, ze hebben meestal een spectaculaire opbouw: vaak beginnend met weinig noten – ritmisch, met veel rust ertussen – opbouwend naar meer, hoger en harder. Brutaal en uitdagend, maar heel nauwkeurig. Als Potter op het hoogtepunt is, en de solo bijna ten einde lijkt, komen er nog wat schepjes bovenop. Ook doordat de rest van de band mee opbouwt, met steeds intenser drumwerk van Nate Smith bijvoorbeeld, die ingewikkelde ritmes superstrak neerzet.
In mei speelt Potter in Nederland met zijn quartet:
Chris Potter – sax, David Virelles – piano, Joe Martin – bas, Nasheet Waits – drums.
3-5 Bimhuis Amsterdam, 13-5 LantarenVenster Rotterdam, 14-5 TivoliVredenburg Utrecht (16:00)
Het kwartet focust op eigen werk, moderne jazz met invloeden uit de jazz traditie & ‘beyond’. Het nieuwe album The Dreamer Is The Dream werd uigebracht bij ECM.
Potter maakte naam in de bands van Dave Holland en Dave Douglas en ging op tournee met Steely Dan. En speelde verder o.a. met Herbie Hancock, John Scofield, the Mingus Big Band, Jim Hall, Paul Motian, Dave Douglas en Ray Brown. Hij werd gevormd door grote tenoristen als Lester Young en Sonny Rollins, maar in zijn akoestische kwartet klinken ook invloeden door van saxofonist/componist Wayne Shorter. Overigens speelt Potter ook heel goed basclarinet.
Van bassist/bandleider Dave Holland leerde hij over het belang van focus en wilskracht, om de gespeelde muziek zo krachtig mogelijk te maken en te geloven dat dat wat je doet heel waardevol is. Dave Holland is op het podium een standvastige reus, waar je in je spel op kunt leunen.
Ook jazzgitarist Jim Hall was een inspirerend collega, met name in de manier waarop die melodisch lieflijk maar ondertussen ook inventief en ‘openminded’ kon zijn.
Giant Steps 2004, in een langzamer tempo dan we gewend zijn
‘Chris Potter Underground’ is een andere supergroep van hem: odd-meter electric freefunk-jazz van het hoogste niveau. Grooven in 7-kwarts, of in 11-achtsten is geen enkel probleem voor dit electric freefunk-jazzkwartet. Met invloeden uit hele verschillende hoeken, van Duke Ellington, James Brown, Stockhausen, tot Radiohead, maar altijd met de nadruk op groove.
https://youtu.be/S-b4Wx6blXU
Documentaire, die een inkijkje geeft in de manier waarop de muziek in Underground tot stand komt. Met veel muziek!
Andere eigen bands zijn: CP Trio, waarmee hij zowel jazzstandards als eigen werk speelt; CP Underground Orchestra; CP Tentet (met strijkers en houtblazers).
Potter in bands van anderen:
met John Scofield – gitaar, Jack DeJohnette – drums, Dave Holland – bas
Openbare repetitie van ‘Jazz 100’, featuring Danilo Pérez, Chris Potter, Avishai Cohen, Wycliffe Gordon, Ben Street, and Adam Cruz performing “Off Minor” van Thelonious Monk.
met Dave Holland, Lionel Loueke en Eric Harland, 2015
https://youtu.be/TjbLKCqxZnA
In het quartet van trompettist Dave Douglas, 1998. Dit kwartet begon met het idee om nieuwe jazzstukken van anderen te spelen; nieuwe ‘standards’ dus, maar van jazzmusici uit het hier en nu, zoals Steve Coleman, Michael Moore, Henry Threadgill, Bill Frisell, Tim Berne, Don Byron.
Na een tijdje bleek het enigszins lastig om composities in de bezetting van dit kwartet om te zetten, en ook om een rode draad te vinden in de veelheid. eigenwerk ging het daarom overnemen.
Saxofonist/klarinettist Chris Potter werd in 1971 geboren in Chicago. Als achttienjarige muzikant trok hij naar New York en ontwikkelde daar een vriendschap met pianodocent Kenny Werner. Grootheden zoals Ray Brown, Paul Motian en James Moody vroegen hem in hun orkest. Ook speelde hij mee op albums van Werner, de Mingus Big Band, Steve Swallow en Dave Holland.
In de jaren daarna ontwikkelde Potter zich razendsnel tot een bijzondere bandleider. Vanaf midden jaren negentig kreeg hij de kans om op het gerenommeerde jazzlabel Concord een aantal soloalbums op te nemen. Hierop liet hij horen dat zijn gave voor experiment en vernieuwingsdrang prachtig eigen werk opleverde.
Ook ging hij in die periode op wereldtournee met het befaamde pop-/jazzduo Steely Dan en speelde uiteindelijk op hun comeback-cd Two against Nature.
Chris over zijn saxofoonspel: “Mijn spel is gebaseerd op het werk van Charlie Parker, Sonny Rollins en Lester Young. Binnen dit raamwerk wil ik mooie dingen maken.”
Recent werd hij verkozen tot beste tenorsaxofonist van het jaar in de Downbeat Readers Poll.