Intiem en geraffineerd
Volgende week komt de CD Last Dance uit. Keith Jarrett (piano) en Charlie Haden (bas) spelen
traditionals uit het American songbook. Subtiel en geraffineerd gespeeld, zoals deze twee veteranen dat vroeger konden en nu weer doen. Het album bevat het 2e deel van opnames die werden gemaakt in de home studio van Jarrett in 2007. In 2010 werd Jasmine uitgebracht, en nu Last Dance.
33 jaar nadat Keith Jarrett’s bekende ‘American quartet’ uit elkaar ging, kwamen Jarrett en Haden weer bij elkaar voor deze opnames.
“Als wij samen spelen, is het alsof twee mensen gaan zingen”, zei Jarrett over de reünie met Haden.
“ De bedoeling van de stukken blijft intakt, de betekenis van een melodie en een tekst worden instrumentaal onderzocht”. Haden zei: “ Keith luistert, en ik luister. Dat is het geheim. Het gaat over luisteren”. Ze spelen de stukken intiem, spontaan en warm.
Haden zat, met drummer Paul Motian en later saxofonist Dewey Redman, in Keith Jarrett’s ‘American quartet’. Ornette Coleman – met wie Haden ook veel gespeeld had – noemde Haden “ de bassist die de muziek speelt, niet de achtergrond”, daarmee aangevend dat Haden muzikaal gesproken niet in een rijtje ‘dienstbare bassisten’ paste. Jarrett speelde zowel traditioneel als heel vrij.
Keith Jarrett over the Art of Improvisation (deel 1 van 4)
Jarrett speelde in de jaren 60 in het kwartet van Charles Lloyd en later bij Miles Davis in zijn fusionperiode. Jarrett haatte (en haat) elektrische instrumenten maar aanvaardde de job uit ontzag voor Davis. Jarrett bleef maar 1 jaar (’69-’70) bij Davis om vervolgens een eigen trio te beginnen met Charlie Haden (bass) en Paul Motian (drums). Later werd dit trio aangevuld met saxofonist Dewey Redman. Midden tot eind jaren zeventig leidde Jarrett ook een Europees kwartet met Jan Garbarek (sax), Palle Danielsson (bass) en Jon Christensen (drums).
Het bekendst is Jarrett echter om zijn gigantische solo-œuvre. Vanaf 1971 ontwikkelde hij zich door zijn live-improvisaties tot een waar fenomeen om te zien. Hij veranderde het hele solo piano concept door concerten te geven waarbij hij veertig minuten lange improvisaties uitspon.
Hij werd eind jaren 90 een paar jaar geveld door een chronisch vermoeidheidssyndroom; ging weer spelen vanaf 2002. Vanaf dat moment speelde hij in zijn soloconcerten alleen nog maar korte(re )stukken. Overigens nam hij gedurende zijn lange carrière ook meerder platen op met klassieke muziek.
laatste solo concert Tokyo 1987
toegift van dat concert
Charlie Haden is onder andere bekend van zijn langdurige samenwerking met saxofonist Ornette Coleman (vanaf de late jaren 50). Hij staat bekend om zijn zingende baspartijen. Hij nam de leiding over het Liberation Music Orchestra in de jaren ’70. Grotendeels gearrangeerd door Carla Bley, was hun muziek zeer experimenteel, omdat ze de gebieden van de vrije jazz en politieke muziek tegelijkertijd verkenden.
Thematische verkenning van genres die normaal niet als standaardjazz worden gezien, werd één van de kenmerkende methodes van het Charlie Haden Quartet West (met oa Ernie Watts op saxofoon). Hij speelde nog met vele anderen, wo Pat Metheney, Kenny Barron.
Liberation Orchestra